Op avontuur

We stappen uit de taxi en hij wankelt een beetje. “Het is die kant op, dat is de kade,” zeg ik. Hij knikt en samen gaan we op zoek naar het restaurant waar we gereserveerd hebben. Ik hoop dat het dichtbij is. Wij zijn afgezet bij de brug van het Westergasterrein dat het dichtst bij het centrum ligt en naarmate we verder lopen realiseren we ons dat we beter drie bruggen verder hadden kunnen uitstappen, bij de sluisjes van de reigers. Als we over de smalle planken lopen, vindt hij alleen die sluisjes al de moeite van het komen waard.

Spookrijden

Op de Jan Eef stap ik in bus 18 richting Slotervaart. Het is druk op straat, auto’s staan dubbel geparkeerd en degenen die er langs willen, staan in een lange file op de trambaan voor ons. De buschauffeur geeft gas, wijkt uit naar de trambaan naast ons en racet tot aan het Mercatorplein. Als we eindelijk weer op onze eigen weghelft zijn, mijn hart in mijn keel, schept hij bij de bushalte al toeterend bijna een oude vrouw die wat wankel aan de stoeprand staat. Piepend komt hij tot stilstand en als de deuren opengaan, stapt ze vriendelijk glimlachend in.

Op de hoek met de Jansstraat

De vrouw hangt in het raam op de eerste verdieping en kijkt met een vredige blik uit over de mensen die beneden langslopen. Ze lijkt begin zeventig en heeft haar kleurloos haar met speldjes in grote ringen opgestoken. Ik wacht terwijl de vriendin met wie ik door Haarlem loop een foto maakt van een deur. “Kijk die vrouw,” zeg ik als ze klaar is, “ze is mooi”. Samen kijken we hoe de vrouw naar de mensen kijkt- tot ze ons ziet. Ze staat in één keer rechtop, ogen groot. “Duitsers!” roept ze naar ons, en trekt resoluut het gordijn dicht.

Ja graag!

Het is vrijdagmiddag en zonnig, ik fiets ontspannen en in gedachten naar huis. Voor mij loopt een jongen van een jaar of veertien met korte donkere krulletjes naast een jonger meisje met lange donkere krullen over de stoep. Ik denk broer en zus. Hij kijkt om en ziet mij, loopt langzaam achteruit verder, terwijl hij met ondeugende blik zijn vuist uithoudt naar mij. Ik kijk er naar. Het duurt even voor ik door heb waar hij op hoopt, maar als ik bij hem ben duw ik mijn vuist tegen de zijne en glimlach terug. Hij kijkt naar zijn zusje: gelukt!

Plaatsing is alles

Gisteren fietste een vrouw door de Kinkerstraat in een groene jurk met rode bloemen. Het was zonnig en warm, haar jurk wapperde rond haar benen en haar donkere lange haar stroomde in de wind. Op haar schouders zat een groen met rode tropische vogel te kletsen en te schreeuwen. Het zag eruit alsof hij het naar zijn zin had en de vrouw, fier rechtop, leek trots op haar vogelvriend. De dag ervoor passeerde ik op dezelfde plaats een vrouw in een vrolijk gekleurde jurk met een deinende bos krullen op een fiets die drie keer zoveel bloem als fiets was.