We stappen uit de taxi en hij wankelt een beetje. “Het is die kant op, dat is de kade,” zeg ik. Hij knikt en samen gaan we op zoek naar het restaurant waar we gereserveerd hebben. Ik hoop dat het dichtbij is. Wij zijn afgezet bij de brug van het Westergasterrein dat het dichtst bij het centrum ligt en naarmate we verder lopen realiseren we ons dat we beter drie bruggen verder hadden kunnen uitstappen, bij de sluisjes van de reigers. Als we over de smalle planken lopen, vindt hij alleen die sluisjes al de moeite van het komen waard.
