Op avontuur

We stappen uit de taxi en hij wankelt een beetje. “Het is die kant op, dat is de kade,” zeg ik. Hij knikt en samen gaan we op zoek naar het restaurant waar we gereserveerd hebben. Ik hoop dat het dichtbij is. Wij zijn afgezet bij de brug van het Westergasterrein dat het dichtst bij het centrum ligt en naarmate we verder lopen realiseren we ons dat we beter drie bruggen verder hadden kunnen uitstappen, bij de sluisjes van de reigers. Als we over de smalle planken lopen, vindt hij alleen die sluisjes al de moeite van het komen waard.

Spookrijden

Op de Jan Eef stap ik in bus 18 richting Slotervaart. Het is druk op straat, auto’s staan dubbel geparkeerd en degenen die er langs willen, staan in een lange file op de trambaan voor ons. De buschauffeur geeft gas, wijkt uit naar de trambaan naast ons en racet tot aan het Mercatorplein. Als we eindelijk weer op onze eigen weghelft zijn, mijn hart in mijn keel, schept hij bij de bushalte al toeterend bijna een oude vrouw die wat wankel aan de stoeprand staat. Piepend komt hij tot stilstand en als de deuren opengaan, stapt ze vriendelijk glimlachend in.

Op de hoek met de Jansstraat

De vrouw hangt in het raam op de eerste verdieping en kijkt met een vredige blik uit over de mensen die beneden langslopen. Ze lijkt begin zeventig en heeft haar kleurloos haar met speldjes in grote ringen opgestoken. Ik wacht terwijl de vriendin met wie ik door Haarlem loop een foto maakt van een deur. “Kijk die vrouw,” zeg ik als ze klaar is, “ze is mooi”. Samen kijken we hoe de vrouw naar de mensen kijkt- tot ze ons ziet. Ze staat in één keer rechtop, ogen groot. “Duitsers!” roept ze naar ons, en trekt resoluut het gordijn dicht.

Niet gewend

Het is niet zo vroeg dat het nog winterdonker is, maar wel zo vroeg dat de zon maar net over de bomen van de Lijnbaansgracht schijnt. In volle vaart fiets ik de Bloemgracht op, vlieg net niet uit de bocht, en het voelt alsof de wind in mijn rug me lichter over de steentjes hobbelt. Met een harde kreet duikt een reiger naar beneden tot hij naast me over het water vliegt. Vlak voor de brug van de Prinsengracht trekt hij iets op en landt dan soepel op het dak van een woonboot terwijl ik verder vlieg, de hoek om.

Thuis

Ik open de deur en mijn twee katten komen recht op me af, luid miauwend, maar toch is het stil daarbinnen. De stilte van er twee weken niet zijn. Ik zet mijn koffertje en laptoptas op de grond in de hal en stap voorzichtig over mijn enthousiaste katten heen. Eerst een blik in de huiskamer, alles ligt onder de kattenharen, dan de keuken, nog hetzelfde. In de badkamer is duidelijk uitbundig geravot, een speelgoedmuis steekt half onder de badmat vandaan. Ik open de slaapkamerdeur op een kier en gluur naar binnen. Mijn witte bed is nog keurig opgemaakt en haarloos.

Zonsondergang

De zon zakt momenteel achter de kerk. De kerk is wit, de lucht zilver, het laatste zonlicht oranjegoud. Het is het eind van een dag. De e-mails zijn opgehouden, het huis is stil en ik heb een glaasje wijn en zit op de bank. Ik kijk hoe de zon verdwijnt, hoe de duif landt en de tak doet zwiepen, hoe er knoppen in de bomen komen. Een groepje halsbandparkieten vliegt over, bijna grijs in het late licht, de merel begint te zingen en ik weet dat achter mij de auto’s razen, de fietsen bellen, maar ik kijk naar de lucht.

"je bent nog net als toen"

De toerist loopt de winkel uit met haar aankopen. De verkoopdame in de Kiehls, 3e generatie Marokkaans vertelt ze later, kijkt me aan met grote ogen. “Toeristen denken nog steeds dat Nederland tolerant is. Dat is het allang niet meer!” Haar ABN evenaart dat van Fred Emmer. Ik glimlach en knik. De toerist had het over de verschillende culturen, de sfeer op straat. Het is haar eerste keer hier; wij weten wat er de afgelopen twintig jaar veranderd is. En toch, denk ik, er is ruimte voor de diversiteit van zij en ik en er is ruimte voor het gesprek.

Betreffende ABN: nee, ze sprak geen Algemeen Nederlands of standaard Nederlands of Standaardnederlands, dat spreken jij en ik; zij zou het goed doen in een welsprekendheidstoernooi.

Onverwachts

Ze neemt altijd de telefoon op als ‘Mevrouw R.’ en haar stem laat geen ruimte voor joviale begroetingen, zelfs niet nu ik haar al 8 jaar ken. Mij noemt ze Noemi, Noami of Neomi, maar nooit Naomi. Bovendien spreek ik haar alleen als ik met de belastingen bezig ben én is ze altijd ongenadig streng over kleine gaatjes in mijn administratie en toch… Misschien door de vriendelijkheid in haar stem als ze hoort dat ik het ben of misschien omdat ik het heerlijk vind dat ze een echte ‘Mevrouw’ is, maar naar telefoongesprekken met haar kijk ik elk jaar uit.

Geachte (in)formateur(s)

Met een uitgebreid begeleidend schrijven: http://www.blindschelders.nl/nieuwsbrieven/juni2010.htm

Toen tomaten net in Nederland waren

Het was een landdag van de sportbond of de sdap, ze weet niet meer welke, en ze wilde niet alleen gaan dus vroeg ze haar moeder mee. Tegen twaalf uur werden kleden uitgespreid op de grond voor de lunch. Iedereen had zelf een beker meegenomen en wat te eten. De mensen naast hen haalden boterhammen uit een zakje en een rond rood ding.
‘Wat is dat?’ vroeg haar moeder. ‘Dat is een tomaat,’ vertelde de meneer. Hij sneed eerst één plak af voor haar moeder en toen nog één, voor haar. ‘Dank u wel.’
Ze vonden het allebei meteen lekker.

Details

Dit is mijn derde dag binnen. Ik ben wel buiten geweest voor boodschappen (de spruitjes kosten deze week slechts € 0,50), maar verder werk ik, alleen, achter mijn computer. Ik spreek niemand. Een vriendin e-mailt mij, ik antwoord, meestal vertel ik iets interessants uit de afgelopen dagen, maar nu heb ik niets. Ik staar naar buiten voor inspiratie en zie dat er iets over mijn raam loopt. Het is een vreemde platte kever aan de binnenkant van het glas. Aan de buitenkant zitten druppels. Ik zet een stoel voor het raam en klim erop om hem van dichtbij te bekijken.

[-]

omdat het einde nabij is
en ik straks alleen achter blijf
wil ik vandaag graag zeggen
dat ik het meest van jou heb gehouden

alleen jij hebt mij verder gebracht
meer warmte gegeven
mij harder laten lachen
en dieper laten komen

en alleen jou ga ik missen

ja, jij

Het regent hier

Endless buss ride

I am keeping my eyes on the sky.

contextuele informatie

Tasha Robbins' painting arrived

rigth now I enjoy having her next to me so we can smile at each other
but I hope to find her a place of her own

Tasha Robbins (there is a better picture of this painting there too)

Dagelijks leven [Daily Life]:

een eerste keer

Albert Heijn

Gezien:
Appels met bijsluiter.


(het had kunst kunnen zijn...)

En weer een nieuwe